Als Bestuurder Sportief wil ik van de gelegenheid gebruik maken een bijzonder verhaal te delen dat onlangs in de krant stond, over het EK U18 en Peter van Gils. Het is een verhaal dat velen van de oudgedienden onder ons al kennen – vooral degenen die jarenlang met plezier in het derde team speelden. Maar deze keer richt ik me op de nieuwe generatie. Het is een verhaal van keuzes, toewijding en de lange adem die topsport vaak vraagt.  

Terug naar de tijd van het derde  

Veel van onze oud-spelers hebben ooit op het hoogste niveau gespeeld. Maar op een gegeven moment komt de leeftijd om een stapje terug te doen, en voor velen betekende dat een plek in het altijd gezellige derde team. Ik was daar één van. Als kersverse captain – unaniem verkozen, natuurlijk vanwege mijn grote mond – genoot ik van die tijd. Patrick van Gils speelde ook in dat team, en Joke was onze onvermoeibare verzorgster. Dat brengt me automatisch bij de gebroeders Peter en Stefan van Gils.  

Ik herinner me ze als jong ventjes – geen idee hoe oud ze precies waren, maar zeker geen 1.95 meter groot of 105 kilo zwaar. Toch liepen ze steevast in de weg tijdens mijn donderspeeches in de rust, om maar niets te missen wat er gezegd werd. Vaak grove schuttingtaal, wat ze prachtig vonden. Altijd een snotneus, maar o zo gretig om erbij te horen.  

Trots op Peter en Stefan!  

Het is fantastisch om te zien hoe Peter nu zijn stempel drukt op het EK U18, een waardevolle aanvulling is voor het eerste, en hoe hij zijn passie voor de sport doorgeeft. Zijn broer Stefan is hard op weg om in zijn voetsporen te treden, en ik kan niet anders dan bewondering hebben voor wat ze samen bereikt hebben.  

Peters keuze om na de jeugd bij Hilversum te blijven, was in mijn ogen een slimme beslissing. Toen ik hem en zijn teamgenoten in hun laatste jaar als Colts sprak, waren er spelers die droomden van spelen op een hoger niveau. Dat begrijp ik. Maar ik heb destijds benadrukt dat het soms beter is om eerst ervaring op te doen in een vertrouwde omgeving, op een niveau dat bij je ontwikkeling past. Dat voorkomt blessures, gebrek aan speeltijd en houdt het plezier in de sport levend. Helaas deed de belofte van een promotie naar de eerste klasse en een sterk vertegenwoordigde coaching staff niet iedereen overtuigen.  

Leren van keuzes  

Peter heeft die keuze gemaakt. Hij bleef, groeide als speler en ontwikkelde zich stap voor stap. En kijk waar hij nu staat! Ik hoop dat de volgende generatie zijn voorbeeld volgt: wees ambitieus, maar blijf ook realistisch. Jouw tijd komt, als je de tijd neemt om te groeien.  

Volgend jaar zien we wel weer wat er op het pad van Peter en Stefan komt. Voor nu geniet ik van het feit dat zij de naam van onze club met trots uitdragen – en dat ze laten zien hoe ver je kunt komen met de juiste mindset en keuzes.  

Tot slot  

Dit verhaal is een ode aan alle spelers die de sportieve geschiedenis van Hilversum hebben geschreven én aan degenen die nu hun eigen hoofdstuk toevoegen. Peter en Stefan zijn daar prachtige voorbeelden van. En wie weet, over een paar jaar vertel ik hier over één van jullie. Want zoals Peter heeft laten zien: grootse prestaties beginnen vaak met een snotneus aan de zijlijn.